Powstanie Bojkowa wiąże się z działalnością Cystersów na ziemiach śląskich, którzy osiedli w Rudach około XIII wieku. Na podstawie aktu założycielskiego księcia opolskiego Władysława, z dnia 21 października 1258 roku, klasztor w Rudach otrzymał kilka wsi oraz Duzy las Boyczow (czasami można również spotkać nazwę Boycov).  Dokument lokacyjny z 1283 roku wymienia już nazwę Scuenewalde. Nazwa ta oraz równolegle używana Schonwald, występuje w późniejszych aktach i księgach kościelnych aż do XIX wieku.

Ciekawostką jest fakt, iż nazwa Boycou/Boycov pojawia się we wcześniejszych dokumentach, jednakże nie oznaczała ona miejscowości, a prawdopodobnie istniejący w tej okolicy przysiółek o takiej nazwie, którego założycielem mógł być książę bądź rycerz. W takiej sytuacji nazwa mogła być nazwą patronimiczną.

W akcie nadania pochodzącym z 1269 roku w Scuenewalde ustanowiono kościół. Wzmianki na temat parafii możemy znaleźć w wykazie świętopietrza z 1447 roku.

Do dnia dzisiejszego nie zachowały się dane mówiące o wyglądzie pierwszego kościoła w Scuenewalde. Nie można więc z całą pewnością określić czy świątynia była drewniana czy murowana. W protokole pochodzącym z 1679 roku znaleźć możemy jedynie informację, że kościół został zbudowany w 1518 roku i został poświęcony chwale Narodzin Najświętszej Marii Panny (co przetrwało przez wieki po dziś dzień). Kościół ten miał „… 40 łokci długości, 17 łokci szerokości, 7 okien, dwoje drzwi i kamienną posadzkę”. Sklepienie wspierało się na sześciu kolumnach. Wnętrze zdobiły malowidła, ambona oraz 3 rzeźbione i złocone ołtarze. Na ołtarzu głównym znajdowały się naturalnej wielkości figury Matki Boskiej, św. Barbary i św. Katarzyny. Ołtarz północy przedstawiał scenę Ukrzyżowania, zaś południowy oblicze św. Magdaleny. Dach nawy kryty był gontem, natomiast prezbiterium pokryte było dachówką. Nieopodal kościoła znajdowała się dzwonnica z 1679 roku, która kryła w sobie dwa dzwony. Trzeci dzwon, o najstarszym rodowodzie pochodził z 1578 roku
i znajdował się w sygnaturce. Poświęcony był św. Florianowi. W trakcie wojny trzydziestoletniej większa część wsi została zniszczona, ucierpiał również budynek kościoła. Odbudowano go w 1732 roku, wyburzono również drewniana dzwonnicę, na której miejsce postawiono murowana stojącą po dziś dzień. Z 1740 roku pochodzi również stojąca obok kościoła dawna siedziba opatów służąca obecnie jako plebania.

Pierwsi osadnicy miejscowości zostali sprowadzeni na tereny Bojkowa z Frankonii (wschodniej Turyngii. Osadnicy ci byli ludźmi wolnymi, natomiast ich gospodarstwa były dziedziczone. W zamian za osadzenie się na terenach Śląska otrzymali 15 lat zwolnienia od podatków. Jednakże początki zagospodarowania się na nowych terenach były niezwykle trudne, gdyż otrzymana ziemia uzyskiwana była z karczowania lasu.

Sołtys Bojkowa otrzymał ponadto co szósty łan,  prawo do posiadania karczmy i młyna na Kłodnicy, sklepu z chlebem i drugiego z mięsem oraz trzecią część opłat sądowych. Po upływie wolnizny świadczenia z łanu miały wynosić wiardunek srebra (średniowieczna jednostka wagowa wynosząca około49 gsrebra), dwie miary pszenicy, dwie żyta i dwie owsa.

Potomkowie osadników zachowywali odrębność w mowie, ubiorach i obyczajach. Urządzenie i wygląd zagrody były niemieckie, jak również strój ludowy mieszkańców przypominał do złudzenia ubiór ludowy niemiecki. Na ubiór męski składały się krótkie jakle, szerokie skórzane pasy i charakterystyczne niebieskie płaszcze, które mężczyźni nosili również latem. W skład stroju kobiet wchodziła chusta zarzucana na ramiona w kolorze białym, czerwone pończochy oraz spódnice szeroko sterczące na boki w kolorze niebieskim lub brązowym.

Ludność zachowała także swoje ludowe obyczaje. Jednym z nich było np. obdarowywanie się z okazji urodzin, chrztów i ślubów wieńcem z orzechów laskowych.

Odrębność mieszkańców wsi spowodowała niechęć do zawierania małżeństw z osobami spoza miejscowości. Spowodowało to w efekcie, że zawierano małżeństwa między kuzynostwem, co doprowadziło do ponadprzeciętnej liczby osób upośledzonych żyjących w tej społeczności. Świadczyć może o tym fakt, iż w 1896 roku aż 1/3 małżeństw zawartych w Bojkowie wymagała dyspensy biskupiej.

Od początku swojego istnienia wieś miała charakter rolniczy. Swoje towary chłopi sprzedawali na targu w Gliwicach. Od XVII wieku wielu mieszkańców miejscowości zaczęło trudnić się również furmaństwem. Niestety, rozpowszechniony od XIX wieku zwyczaj dzielenia gospodarstw pomiędzy wszystkie dzieci doprowadził do rozdrobnienia gruntów uprawnych i konieczności szukania zatrudnienia w powstających licznie na terenach Śląska kopalniach i hutach.

Mieszkanki wsi słynęły również jako wybitne hafciarki. Dziełem ich rąk była m.in. słynna kurtyna w gliwickim teatrze „Victoria”, która niestety nie przetrwała do dzisiejszego dnia. We wsi działała Izba Hafciarstwa, która w szczytowym momencie zrzeszała około 100 hafciarek. Ciekawostką jest fakt, iż o tutejszych hafciarkach powstał nawet film. Sklep, w którym kobiety sprzedawały swoje dzieła znajdował się na gliwickim rynku w sąsiedztwie dzisiejszej księgarni św. Jacka.

Unikatowy charakter wsi znalazł kres wraz z zakończeniem działań II Wojny Światowej. Wielu mieszkańców zesłano do łagrów, wielu trafiło so obozu „Zgoda” w Świętochłowicach, we wsi zamordowano około 120 osób, natomiast pozostali zostali deportowani. W 1996 roku na bojkowskim cmentarzu stanął pomnik upamiętniający ofiary tych wydarzeń.

W kolejnym cyklu reportaży zapoznamy czytelników z historia gliwickich dzielnic. Jako pierwsza zostanie przedstawiona czytelnikom Brzezinka.

Obecność ludności zamieszkującej tereny dzisiejszej dzielnicy naszego miasta – Brzezinki, datowana jest już na okres wczesnej epoki żelaza. Wykopaliska archeologiczne sugerują powstanie tu osady w latach 700 – 400 p.n.e.

Pierwsze wzmianki z czasów nowożytnych na temat wsi pochodzą z 1376 roku. Kolejne zapiski dotyczące tej miejscowości odkryte zostały w wykazie świętopietrza pochodzącego z 1447 roku. Wykaz ten wspomina o należącej do dekanatu gliwickiego parafii i kościele.
Wieś swoją nazwę, bardzo popularną także w innych regionach, zawdzięczała prawdopodobnie porastającym piaszczyste grunty laskom brzozowym.

Dalsze losy miejscowości silnie związane są z rodziną Zmeskal, która była właścicielem wsi w latach 1550 – 1719. Wielu członków tej rodziny pochowanych zostało w krypcie pod zakrystią kościoła w Brzezince. Ciekawostką jest również fakt, iż do dnia dzisiejszego zachowała się tablica epitafijna Zuzanny Zmeskalowej, która opuściła Śląsk podczas wojny trzydziestoletniej i schroniwszy się w Strzyżowicach, tam 26 lipca 1944 roku zmarła. Płyta znajduje się obecnie w Muzeum w Gliwicach.

Od 1719 roku Brzezinka często zmieniała właścicieli, nie będąc już przez dłuższy czas we władaniu jednego rodu.

W Brzezince znajduje się wcześniej wspomniany kościół p.w. św. Jadwigi. Jak donoszą źródła historyczne, ufundowany został w 1551 roku przez Henryka Zmeskala z Domanowc i jego żonę Magdalenę z domu Kozłowską. Dane pochodzą z kroniki parafii, która niestety spłonęła w pożarze jaki miał miejsce na plebanii w 1945 roku.

Ciekawe informacje historyczne dotyczące parafii można odnaleźć w XVII-wiecznych protokołach wizytacyjnych. Znajduje się tam m.in. wzmianka o sprzedaży do Szobiszowic za 25 guldenów dzwonu z 1481 roku, ufundowaniu w 1571 roku ornatu oraz obiciu świątyni deskami w 1650 roku.

Pierwotnie kościół był budowlą drewnianą, o konstrukcji zrębowej, z prostokątną nawą i zamkniętym trójbocznie prezbiterium. Po stronie zachodniej kościoła mieściła się drewniana, dostawiana wieża konstrukcji słupowej, która nakryta była czterospadowym, ostrosłupowym hełmem. Dach nad korpusem kościoła był dwuspadowy  i dwukalenicowy, tzn. różne były wysokości kalenic nad nawą i prezbiterium, co wynikało z różnej szerokości, przy jednakowym nachyleniu połaci. Taki typ dachu jest charakterystyczny dla drewnianych kościołów górnośląskich. Na kalenicy nawy znajdowała się sygnaturka z hełmem kopulastym, zaś dachy kryte były gontem.

W związku z budową obecnego kościoła w Brzezince drewniany kościół został rozebrany w latach 1890 – 1899. Obecna świątynia jest budowlą murowaną z cegły w stylu neogotyckim. Bryła jest jednonawowa, z zamkniętym trójbocznie prezbiterium. Prawdopodobnie przy budowie prezbiterium zostały wykorzystane stare mury. Podobnie jak w drewnianym kościele, od strony zachodniej dostawiona jest wieża.

We wnętrzu kościoła możemy podziwiać neogotycki  ołtarz  główny, oraz barokową chrzcielnicę z XVIII wieku. W kaplicy znajduje się tablica fundacyjna pochodząca z 1746 roku. W zewnętrzną ścianę kościoła wmurowana jest tablica pamiątkowa poświęcona poległym na frontach wojen światowych.

W raporcie wizytacyjnym jest również wzmianka o wybudowaniu na koszt gminy drewnianej parafii. Nowa plebania, wybudowana w latach sześćdziesiątych XIX wieku, została spalona przez żołnierzy radzieckich. Żołnierze zastrzelili też tutejszych księży – proboszcza i wikarego. Podczas pożaru spłonęły też wszystkie dokumenty parafialne.

Źródła historyczne poruszają również kwestię edukacji dzieci zamieszkujących Brzezinkę. Początkowo nauka dzieci odbywała się prawdopodobnie w zakrystii lub w mieszkaniu nauczyciela. Pierwszą wzmiankę o istnieniu szkoły we wsi znaleźć możemy dopiero w protokole wizytacyjnym z 1679 roku. Na początku XIX wieku nauka odbywała się w niewielkim drewnianym budynku. W jego jednej części znajdowała się klasa przeznaczona dla 55 uczniów, zaś za drewnianym przepieprzeniem wygospodarowano miejsce na mieszkanie dla nauczyciela. W 1809 roku została oddana do użytku nowa, dwuklasowa, murowana szkoła. Uczęszczały do niej dzieci z obszaru Brzezinki, Kozłowa, Zdzierci i Ligoty Kradziejowskiej. W 1825 roku szkoła została rozbudowana. Powiększona została izba szkolna oraz znajdujące się w budynku mieszkanie nauczyciela. W 1843 roku szkołę ponownie rozbudowano. W 1936 roku wybudowano też nowy budynek szkolny w nowo powstającym osiedlu.

Prawdopodobnie zajęciem mieszkańców wsi początkowo było rolnictwo. W drugiej połowie XVIII wieku powstała tu kuźnia żelaza, którą w 1835 roku, wraz z rozwojem przemysłu, przekształcono na kuźnię miedzi. Napędzana była ona kołem wodnym. Losy mieszkańców Brzezinki splatają się z losami industrializacji terenów Górnego Śląska, o czym świadczy fakt, że już w XIX wieku wielu mieszkańców znalazło zatrudnienie w okolicznych hutach i fabrykach znajdujących się m.in. na terenie Łabęd oraz Gliwic. To przede wszystkim dla nich rozpoczęto w 1934 roku budowę nowego osiedla na terenie Brzezinki, gdzie zamieszkać miało około 270 rodzin.

Warto również wspomnieć o życiu kulturalnym Brzezinki, bowiem działało tu szereg organizacji, takich jak Męskie Towarzystwo Śpiewacze, chór mieszany „Jedność”, klub sportowy, drużyna Ochotniczej Straży Pożarnej oraz Towarzystwo kobiet, które utrzymywało  przedszkole i Szkołę Gospodarstwa Domowego dla dziewcząt.

Mocnym akcentem zakończyło się tegoroczne, szóste z kolei „Lato z Metamorfozami”. W ubiegłym tygodniu stowarzyszenie „Gliwickie Metamorfozy” razem ze Szkołą Podstawową nr 36 zorganizowało uroczystości z okazji powrotu nagrobka Johna Baildona na Cmentarz Hutniczy. Dla obydwóch organizatorów było to bardzo ważne wydarzenie. Szkoła Podstawowa nr 36 przy ulicy Robotniczej stara się o nadanie imienia Johna Baildona i od kilku już lat czynnie włącza się w prace porządkowe na cmentarzu. Natomiast dla Stowarzyszenia fakt ten stanowi ukoronowanie dziesięcioletnich już starań o przywrócenie tej nekropolii należnego jej miejsca na historycznej mapie Gliwic.

Główne uroczystości odbyły się w niedzielę 10 września. Po krótkiej modlitwie za wszystkich znanych i nieznanych zmarłych pochowanych na Cmentarzu Hutniczym przyszedł czas na podziękowania – również krótkie z konieczności – wszystkim, którzy przyczynili się do uporządkowania i odbudowy cmentarza. Po wysłuchaniu streszczonej w kilku słowach historii innych znakomitości tu pochowanych, zebrani udali się do szkoły nr 36, gdzie czekała przygotowana przez dzieci w pięknej scenografii prezentacja poświęcona postaci Johna Baildona oraz wystawa obrazująca jego życie i działalność, a na koniec przygotowany przez szkołę poczęstunek. Z kolei w piątek 14 września miał miejsce „Bieg śladami Johna Baildona” skierowany do gliwickich szkół. Trzyosobowe patrole pod opieką nauczyciela pokonywały trasę, na której było siedem punktów kontrolnych i na każdym z nich do wykonania zadania związane z postacią Baildona i z górnośląskim przemysłem. Poziom był niezwykle wyrównany, czego wynikiem było zdobycie aż przez trzy patrole maksymalnej ilości punktów. Byli to reprezentanci szkół podstawowych nr 9 i nr 36 oraz gimnazjum nr 10. Ostatnim wydarzeniem naszych uroczystości będzie organizowany również dla szkół konkurs plastyczny (szkoły podstawowe) i fotograficzny (szkoły ponadpodstawowe) o tematyce związanej z przemysłem.

Powróćmy jeszcze na chwilę do rajdowej części „Lata z Metamorfozami”. Tak jak w roku ubiegłym w osiem letnich niedziel proponowaliśmy dwie trasy tematyczne, których uczestnicy poznawali zabytki i historię naszej ziemi. Jedna z tych tras miała charakter spaceru po mieście, druga dzięki pomocy członków Turystycznego Klubu Kolarskiego im. płk Wł. Huzy wiodła po drogach (i bezdrożach) powiatu.

W tym roku zdecydowanie wzrosła ilość osób zainteresowanych naszymi propozycjami, choć żałujemy że nie przekłada się to na liczbę osób zdobywających ustanowioną przez nas w ubiegłym roku odznakę „Wędrowca Gliwickiego”. Całość turystycznej części imprezy zakończył piknik na terenie ogródków działkowych przy ulicy Kozłowskiej, połączony z wręczaniem odznak ich zdobywcom.

Warto wiedzieć, że odznakę „Wędrowca Gliwickiego” można również zdobywać indywidualnie poza rajdem. A jak? Zapraszamy na stronę www.gliwiczanie.pl. Tam również w dziale „Turystyka” można znaleźć fotograficzne relacje z tras wszystkich edycji „Lata z Metamorfozami”

Wszystkie imprezy były współfinansowane z funduszy Samorządu Miasta Gliwice oraz Starostwa Powiatowego w Gliwicach.

Nagrobek Johna Baildona, współtwórcy górnośląskiego hutnictwa, wrócił na swoje miejsce dość niepostrzeżenie, a jest to jedno z najważniejszych wydarzeń w całej pracy, jaką Gliwickie Metamorfozy włożyły w odbudowę Cmentarza Hutniczego. Cicho, jak na nekropolię przystało, zajął należne mu miejsce. Jest zatem co świętować. Dlatego w najbliższą niedzielę (9 września) Szkoła Podstawowa nr 36 w Gliwicach oraz Stowarzyszenie na Rzecz Dziedzictwa Kulturowego Gliwic „Gliwickie Metamorfozy” zapraszają na uroczystości związane z powrotem nagrobka Johna Baildona na Cmentarz Hutniczy.

- Rozpoczynamy o godzinie 12.00 spotkaniem na Cmentarzu Hutniczym – zapowiada Małgorzata Malanowicz, prezes Stowarzyszenia. – Dalszy ciąg uroczystości odbędzie się w szkole przy ul. Robotniczej 6. Uczniowie przygotowali montaż literacko-muzyczny, obejrzymy również wystawę poświęconą Johnowi Baildonowi i jego dziełom. Na zakończenie przewidziano poczęstunek.

To nie koniec uroczystości – kolejne odbędą się kilka dni później, tj. 14 września. Organizatorzy przygotowali bieg patrolowy szkół „Śladami Johna Baildona” oraz trwające do końca miesiąca konkursy – plastyczny dla dzieci ze szkół podstawowych i fotograficzny dla młodzieży.

Przypomnijmy, że nagrobek Johna Baildona powrócił na Cmentarz Hutniczy na początku sierpnia. Wojewódzki Konserwator Zabytków wydał postanowienie o postawieniu pomnika nagrobnego Baildona na pierwotnym miejscu, na Cmentarzu Hutniczym. Do tej pory monument był zdeponowany w GZUT. Nagrobek sfinansował samorząd miejski. Nekropolię na powrót wielkiego przemysłowca przygotowało Stowarzyszenie Gliwickie Metamorfozy.

Cykl wycieczek szóstego “Lata z Metamorfozami” dobiegł końca. Organizatorzy – Stowarzyszenie na Rzecz Dziedzictwa Kulturowego Gliwic „Gliwickie Metamorfozy” oraz Turystyczny Klub Kolarski PTTK im. płk Wł. Huzy zapraszają w ostatnią niedzielę sierpnia na piknik. Podsumuje on trwające od początku lipca imprezy i połączony zostanie z wręczaniem odznak “Wędrowca Gliwickiego”, którą uczestnicy rajdu zdobywali grupowo lub indywidualnie przez całe lato.

Wręczaniu odznaki zwycięzcom towarzyszyć będzie loteria z nagrodami, organizatorzy przewidzieli również poczęstunek.

Serdecznie zapraszamy w niedzielę 26 sierpnia o godzinie 10.00 do sali ogródków działkowych „Biała Róża” przy ul. Kozielskiej.

Impreza jest współfinansowana z funduszy Samorządu Miasta Gliwice oraz Starostwa Powiatowego w Gliwicach.

Tych, którzy pozostaną w mieście czeka trasa pt „Ewangelicy i ich gliwickie dzieło”. Ta kiedyś bardzo liczna społeczność odegrała niezwykle znaczącą rolę dla rozwoju miasta od XIX wieku. Trasa prowadzi szlakiem obiektów związanych z działalnością ewangelików kiedyś i obecnie. Przewidziane jest zwiedzanie kościołów Zbawiciela i św. Barbary, wizyta w zespole Szkół ETE oraz zwiedzanie Cmentarza Hutniczego. Początek trasy na rynku, zbiórka o godz. 9.30.

W ramach cyklu organizowanych imprez oprócz odznaki „Wędrowiec Gliwicki” można zdobywać punkty do szeregu odznak krajoznawczych.

Impreza jest współfinansowana z funduszy Samorządu Miasta Gliwice oraz Starostwa Powiatowego w Gliwicach.

Mapy tras można pobrać ze strony stowarzyszenia lub na miejscu zbiórki. Regulamin odznaki oraz bieżące informacje chętni znajdą w lokalnej prasie a również na stronie www.gliwiczanie.pl

Kolejne dwie ciekawe trasy proponują w najbliższą niedzielę (5 sierpnia) stowarzyszenie „Gliwickie Metamorfozy” oraz  Turystyczny Klub Kolarski PTTK im. płk Władysława Huzy. Uwaga! Dla rowerzystów będzie to całodzienna (ponad 100 km), trudna trasa. Jednak, jak przekonują organizatorzy, warto podjąć wyzwanie. Cykliści ruszą trasą Spuścizny cystersów, piesi rajdowicze poznają natomiast niezwykłą koncepcję i historię gliwickiego Miasta ogrodu.

Rowerzyści wystartują punktualnie (!) o godzinie 9.00 z Rynku. – Dalej droga poprowadzi przez Łabędy, Bycinę, Toszek i Dąbrówkę do Jemielnicy – wyjaśniają organizatorzy. – Celem wyprawy jest pocysterski zespół klasztorny w Jemielnicy.

Około roku 1289 sprowadzono tu cystersów, którzy utworzyli filię klasztoru w Rudach. W latach 1300–1328 powstał trzynawowy kościół p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Wystrój wnętrza świątyni pochodzi z XVIII wieku, warto zwrócić uwagę na rzeźbę dłuta Jana Melchiora Oesterreicha oraz wcześniejsze obrazy Michaela Willmanna. Również w XVIII wieku powstał budynek klasztoru. Po kasacie zakonu w 1812 roku, kościół przekształcony został w kościół parafialny

Powrót do Gliwic przez Centawę i Błotnicę Strzelecką – zmęczeni mają możliwość powrotu pociągiem ze stacji w Strzelcach Opolskich.

Rowerzystów poprowadzą doświadczeni przewodnicy turystyki kolarskiej z Turystycznego Klubu Kolarskiego PTTK im. płk Władysława Huzy w Gliwicach – współorganizatora rajdu.

Pół godziny po kolarzach (9.30), pod wodzą przewodnika wystartuje również z Rynku grupa piesza. Trasa została nazwana „Miasto-ogród”.

Gliwice są jednym z najbardziej zielonych, bliskich przyrodzie przemysłowych miast Górnego Śląska. Położone na samym skraju aglomeracji śląskiej, są miastem granicznym, na którym kończy się zwarty obszar zabudowany, tak charakterystyczny dla Śląska, a zaczyna dominować pejzaż wiejski a nawet leśny. Miasto może się cieszyć wyjątkowo dużym skupiskiem terenów zielonych, położonych w obrębie samego miasta, a także położonym w niewielkiej odległości od granic miasta kompleksem leśnym – lasami rudzkimi, na który składają się tysiące hektarów lasu – wspaniały teren rekreacji, miejsce życia dużej ilości gatunków zwierząt i roślin i prawdziwe płuca regionu.

Miasto-ogród – to koncepcja miasta satelitarnego, osiedla oddalonego od centrum miasta itp., charakteryzującego się niską, luźną zabudową, a przede wszystkim znacznym udziałem terenów zielonych (lasów, ogrodów, parków, itp.) w ogólnej powierzchni miasta. Ta koncepcja pojawiła się w Anglii w 1898 roku. Jej autorem był Ebenezer Howard. Oczywiście ścisłe trzymanie się tego schematu było możliwe tylko w nowozakładanych osiedlach, w praktyce znaczenie koncepcji Howarda polegało na wzroście znaczenia terenów zielonych wewnątrz miasta. W Gliwicach idee te wcielał w życie Carl Schabik piastujący w latach 1919–1945 funkcję miejskiego radcy budowlanego. W dwudziestoleciu międzywojennym wybudowano w Gliwicach zgodnie z tymi założeniami szereg osiedli mieszkaniowych zarówno dla niezamożnej warstwy społeczeństwa jak i dla wyższych rangą urzędników. Były to samowystarczalne zespoły zabudowy, w otoczeniu zieleni. Modelowym przykładem jest założenie urbanistyczne Wilczego Gardła.

W ramach cyklu organizowanych imprez oprócz odznaki „Wędrowiec Gliwicki” można zdobywać punkty do szeregu odznak krajoznawczych.

Impreza jest współfinansowana z funduszy Samorządu Miasta Gliwice oraz Starostwa Powiatowego w Gliwicach.

Mapy tras można pobrać ze strony stowarzyszenia lub na miejscu zbiórki. Regulamin odznaki oraz bieżące informacje chętni znajdą na stronie www.gliwiczanie.pl.

Zdj. archiwalne – hotele

W ostatnią niedzielę lipca zapraszamy na rowerowe ścieżki powiatu w poszukiwaniu dawnych pałaców i dworów. Start zorganizowanej grupy o godzinie 9.00 z gliwickiego Rynku – rowerzystów poprowadzą doświadczeni przewodnicy turystyki kolarskiej z Turystycznego Klubu Kolarskiego PTTK im. płk Władysława Huzy w Gliwicach – współorganizatorzy rajdu. Trasa o długości około 70 km będzie wiodła z Gliwic przez Sośnicowice, Pilchowice, Wilczę, Kuźnię Nieborowicką, Ornontowice i Przyszowice.

 Złoty okres rezydencji na tak zwanym Czarnym Górnym Śląsku przypadł na wiek XIX, bogaci właściciele fabryk, kopalń i hut zakładali monumentalne rezydencje sytuowane w otoczeniu rozległych parków krajobrazowych. Powstałe wówczas pałace były dziełami znakomitych architektów. Sporządzający mapę Górnego Śląska w 1904 roku ksiądz Józef Gregor pisał, że teren ów liczy 1500 wsi i 1117 dworów, przy czym pod pojęciem dworu rozumiał on rezydencję właściciela ziemskiego, mieszczącą się w zamku, pałacu lub też okazałym domu wiejskim. Te liczby uświadamiają niegdysiejsze bogactwo zabytków ziemi górnośląskiej.

 Pozostający w mieście będą mogli natomiast przejść z przewodnikiem trasą „Ślady wojen”. Spotkanie grupy na gliwickim rynku o godzinie 9.00.

Z racji swojego położenia Gliwice były miastem przechodzącym często z rąk do rąk. Miasto przeżyło najazd Tatarów, oblężenie wojsk Mansfelda, liczne wojny. Tędy przechodziło wojsko z odsieczą wiedeńską, tu stacjonowały podczas plebiscytu wojska sprzymierzone. W pobliżu wiodła trasa „marszów śmierci” po likwidacji obozów koncentracyjnych II wojny światowej. Podczas wędrówki odwiedzimy miejsca pamięci tych burzliwych czasów.

W ramach cyklu organizowanych imprez oprócz odznaki „Wędrowiec Gliwicki” można zdobywać punkty do szeregu odznak krajoznawczych.

Impreza jest współfinansowana z funduszy Samorządu Miasta Gliwice oraz Starostwa Powiatowego w Gliwicach.

Mapy tras można pobrać ze strony stowarzyszenia lub na miejscu zbiórki. Regulamin odznaki oraz bieżące informacje chętni znajdą w lokalnej prasie a również na stronie www.gliwiczanie.pl

50 kolarzy i 27 piechurów przemierzyło pierwszy ze szlaków przygotowanych w tym roku przez Stowarzyszenie Gliwickie Metamorfozy oraz przewodników turystyki kolarskiej z Turystycznego Klubu Kolarskiego PTTK im. płk Wł. Huzy. Po pyskowickich wojażach czas na rowerową wyprawę śladem fortyfikacji i umocnień gliwickich i pieszą eskapadę do Radiostacji.

W niedzielę 15 lipca Stowarzyszenie „Gliwickie Metamorfozy” zaprasza na kolejne wycieczki w ramach „Lata z Metamorfozami”. O godzinie 9.00 z gliwickiego Rynku wyruszy grupa rowerzystów, prowadzona przez doświadczonych przewodników turystyki kolarskiej z Turystycznego Klubu Kolarskiego PTTK im. płk Wł. Huzy – współorganizatorów tegorocznego „Lata”. Tym razem rowerzyści udadzą się na wyprawę śladem fortyfikacji i umocnień, zaczynając od średniowiecznego systemu obronnego Gliwic, poprzez szereg obiektów (m.in. Punkt Oporu Godula), z metą na terenie Schronu Bojowego 52 w Dobieszowicach, gdzie organizatorzy przewidują zwiedzanie schronu i historycznej ścieżki edukacyjnej.

Natomiast grupa piesza wystartuje wyjątkowo z placu przed dworcem PKP, zbiórka o godzinie 9.30. Stamtąd uczestnicy pod kierunkiem przewodnika udadzą się do gliwickiej Radiostacji, która znana jest powszechnie jako pomnik historii związany z II wojną światową. – Tym razem jednak chcemy Radiostację pokazać z zupełnie innego punktu widzenia – zapowiada Małgorzata Malanowicz. – Przede wszystkim jako obiekt sztuki inżynierskiej. Również na trasie przejścia będziemy takich obiektów wypatrywać.

Impreza jest współfinansowana z funduszy Samorządu Miasta Gliwice oraz Starostwa Powiatowego w Gliwicach.

Mapy tras można pobrać ze strony stowarzyszenia lub na miejscu zbiórki. Regulamin odznaki oraz bieżące informacje chętni znajdą w lokalnej prasie a również na stronie www.gliwiczanie.pl

Ubiegłoroczni uczestnicy Lata z Metamorfozami. (gliwiczanie.pl)

Trasa miejska odbywa się w tym dniu pod hasłem: “Gliwicka secesja”. Spotkanie uczestników o godzinie 9.30 na rynku w Gliwicach. Następnie udamy się w gościnne progi „Galerii Secesja” gdzie po inauguracji wystawy fotograficznej i krótkiej prezentacji wyruszymy na spacer po mieście.

Pół godziny wcześniej – o godzinie 9.00 z gliwickiego Rynku wystartuje grupa rowerzystów, prowadzona przez doświadczonych przewodników turystyki kolarskiej z Turystycznego Klubu Kolarskiego PTTK im. płk Wł. Huzy – współorganizatorów tegorocznego „Lata”. Trasa będzie wiodła malowniczymi ścieżkami wzdłuż Kanału Gliwickiego aż do portu Kędzierzyn-Koźle. Mniej doświadczeni rowerzyści powrócą do Gliwic pociągiem. Podczas cyklu organizowanych imprez oprócz odznaki „Wędrowiec Gliwicki” będzie można zdobyć punkty do szeregu odznak krajoznawczych.

Mapy można pobrać ze strony stowarzyszenia lub na miejscu zbiórki.

Impreza jest współfinansowana z funduszy Samorządu Miasta Gliwice oraz Starostwa Powiatowego w Gliwicach.

Regulamin odznaki oraz bieżące informacje chętni znajdą w lokalnej prasie oraz na stronie www.gliwiczanie.pl